2 โด โรธี อาศัย อยู่ ท่ามกลาง ทุ่งใหญ่ ใน แคนซัส กับ ลุง เฮ นรี ชาวไร่ และ ป้า เอ็ม ภรรยา ชาวไร่
4 บ้าน ของ พวก เขา หลัง เล็ก เพราะ ไม้ สร้าง บ้าน ต้อง ขน มา ด้วย เกวียน เป็น
8 บ้าน มี สี่ ฝา มี พื้น กับ หลังคา รวม ทำ เป็น ห้อง เดียว
10 ใน ห้อง มี ทั้ง เตา หุง ต้ม ที่ สนิม ดู ขึ้น เลอะ
18 เก้าอี้ สาม หรือ สี่ ตัว
22 ลุง เฮ นรี กับ ป้า เอ็ม มี เตียง นอน ใหญ่ อยู่ ที่ มุม หนึ่ง
24 ส่วน โด โร ธีมี เตียง เล็ก อีก ที่ มุม หนึ่ง
26 ไม่มี ห้อง ใต้ เพดาน เลย ห้อง ใต้ถุน ก็ ไม่มี
28 เว้น แต่ มี โพ รง เล็กๆ
36 เป็น ที่ ครอบครัว นี้ จะ มุด เข้าไป เมื่อ เกิด ลม มหา ภัย
38 ซึ่ง กระโชก แรง จน บดขยี้ สิ่ง ก่อ สร้าง ใดๆ
40 ที่ ขวาง ทาง มัน ได้ ตรง กลาง พื้น มี ฝา เปิด เข้าไป
42 จาก นั้น มี บันได ลง ไป ถึง โพรง มืด เล็กๆ
45 เมื่อ โด โรธี ยืน ที่ ปาก ประตู และ มอง ไป รอบๆ
47 เธอ ไม่ เห็น อะไร นอกจาก ท้อง ทุ่ง กว้าง สี เทา หม่น ทั่ว ทุก ด้าน
49 ไม่มี แม้ ต้นไม้ สัก ต้น หรือ บ้าน สัก หลัง ที่ โผล่ พ้น ภูมิประเทศ อัน ราบ เรียบ
51 แผ่ ไป ไกล จน จด ขอบ ฟ้า ทั่ว ทุก ทิศ
53 ดวงตะวัน เผา ผืน ดิน ที่ ไถ แล้ว จน กลาย เป็น แผ่น มหึมา สี ดำ
55 มี รอย แตก ระแหง อยู่ ตลอด
57 แม้แต่ หญ้า ก็ ไม่ เขียว
59 เพราะ ดวงตะวัน เผา ยอด ใบ ยาว เสีย จน เป็น สี เทา หม่น มอง เห็น อยู่ ทั่วไป
61 ครั้ง หนึ่ง เคย ทาสี บ้าน เอา ไว้
63 แต่ ก็ ถูก ดวงตะวัน เผา เสีย จน สี พอง
65 แล้ว ฝน ก็ ชะ มัน หลุด ไป จน หมด
67 และ ตอน นี้ บ้าน จึง ดู หม่นหมอง เป็น สี เทา เหมือน สิ่ง อื่นๆ
72 ตอน ที่ ป้า เอ็ม ย้าย มา อยู่ ที่ นี่
78 แล้ว แดด และ ลม ก็ได้ เปลี่ยน เธอ ไป
80 เอา ประกาย ไป จาก ดวงตา เธอ ปล่อย ไว้ แต่ ความ สุขุม อย่าง หม่นหมอง
82 เอา สี แดง จาก แก้ม และ ริม ฝีปาก เธอ ไป
90 และ เดี๋ยว นี้ ไม่ เคย ยิ้ม เลย
92 เมื่อ โด โรธี ซึ่ง เป็น เด็ก กำพร้า มา อยู่ กับ เธอ ตอน แรก
94 ป้า เอ็ม ตื่น เต้น กับ เสียง หัวเราะ ของ เด็ก น้อย มาก
96 เธอ จะ ส่ง เสียง ร้อง แล้ว เอา มือ ทาบ อก ทุก ครั้ง ที่ เสียง อัน ร่าเริง ของ โด โรธี เข้าหู เธอ
98 และ เธอ เฝ้า มอง เด็ก หญิง น้อยๆ
102 ด้วย ยัง หา อะไร มา เป็น เรื่อง หัวเราะ ได้
105 ลุง เฮ นรี ไม่ เคย หัวเราะ
107 ลุง ทำงาน หนัก จาก เช้า ยัน ค่ำ
109 และ ไม่ เคย รู้จัก ว่า ความ ร่าเริง คือ อะไร
111 ลุง ดู หม่นหมอง ไป หมด ตั้งแต่ เครา ยาว จน จด รองเท้า บูต อัน หยาบ
113 แล้ว ลุง ก็ ดู เคร่งขรึม น่า เกรง ขาม ไม่ ค่อย จะ พูด
116 มี โต โต้ ที่ ทำให้ โด โรธี หัวเราะ ได้
118 และ ช่วย เธอ ให้ พ้น จาก การก ลาย เป็น สี เทา หม่น เหมือน กับ สิ่ง รอบ ตัว อื่นๆ
120 โต โต้ สี ไม่ เทา หม่น
122 แต่ มัน เป็น หมา สี ดำ ตัว น้อยๆ
124 ขน ยาว ปุย ราวกับ ไหม
126 มี ตา ดำ เล็ก เป็น ประกาย รื่นเริง อยู่ สอง ข้าง จมูก เล็ก อัน น่า ขัน ของ มัน
130 และ โด โรธี ก็ เล่น กับ มัน
132 และ รัก มัน เหลือ เกิน
137 วัน นี้ ทั้ง คู่ ไม่ ได้ เล่น
139 ลุง เฮ นรี นั่ง อยู่ ที่ บันได ประตู และ เฝ้า กังวล จ้อง ดู ท้องฟ้า สี เทา หม่น ผิด ปกติ
141 โด โรธี ยืน ที่ ประตู
143 กอด โต โต้ ไว้ ใน อ้อม แขน
145 และ ก็ มอง ดู ท้องฟ้า อยู่ เหมือน กัน
147 ป้า เอ็ มกำ ลัง ล้าง ชาม อยู่
151 จาก ด้าน เหนือ ไกล ออก ไป
153 มี เสียง ลม คราง แผ่ว เบา ได้ยิน มา
155 ลุง เฮ นรี และ โด โรธี เห็น ต้น หญ้า สูง เอน เป็น คลื่น ก่อน ที่ พายุ จะ มา ถึง
157 แล้ว ก็ มี เสียง หวีด หวิว ชัดเจน มา จาก บรรยากาศ ทาง ใต้
159 และ เมื่อ เหลือบ ตา ไป ทาง ด้าน นั้น ก็ เห็น คลื่น หญ้า มา ทาง ด้าน นั้น ด้วย
163 ลุง เฮ นรี ผุด ลุก ขึ้น ทันใด
173 "ข้า จะ ไป ดู สัตว์ เลี้ยง หน่อย"
175 แล้ว ลุง ก็ วิ่ง ไป ยัง เพิง ที่ วัว และ ม้า อาศัย อยู่
179 ป้า เอ็ม หยุด ทำงาน และ มา ที่ ประตู
183 ป้า ก็ บอก ได้ ว่า อันตราย มา ถึง แล้ว
193 "วิ่ง ไป ห้อง ใต้ถุน"
197 โต โต้ ผลุน กระโดด ลง จาก อ้อม แขน โด โรธี
199 แล้ว เข้าไป ซ่อน อยู่ ใต้ เตียง
201 เด็ก หญิง น้อย เข้าไป ดึง มัน ออก มา
203 ป้า เอ็ มก ระ ชาก ฝา ที่ พื้น ออก อย่าง อก สั่น ขวัญ หาย
205 ปีน บันได ไม้ ลง ไป ใน โพรง เล็ก อัน มืด ทึบ
207 โด โรธี จับ โต โต้ ได้ ใน ที่สุด
209 และ วิ่ง ตาม ป้า เธอ ไป
211 เมื่อ เธอ มา ได้ ครึ่ง ห้อง ก็ มี เสียง หวีด หวือ
213 ส่วน บ้าน ก็ สั่น อย่าง แรง จน เธอ หก คะมำ นั่ง จ้ำเบ้า อยู่ กับ พื้น
217 แล้ว สิ่ง ประหลาด ก็ เกิด ขึ้น
221 บ้าน หมุน ไป หมุน มาส อง สาม รอบ
223 แล้ว ก็ ลอย ขึ้น สู่ อากาศ อย่าง ช้าๆ
225 โด โร ธีรู้ สึก ราวกับ ว่า เธอ ได้ ขึ้น ไป กับ ลูก บอลลูน
229 พายุ เหนือ กับ พายุ ใต้ มา พบ กัน ตรง ที่ บ้าน พอดี
231 และ ทำให้ ตรง นั้น เป็น จุดศูนย์กลาง ของ พายุ ไซโคลน
233 ตาม ปกติ ตรง กลาง พายุ ไซโคลน อากาศ จะ นิ่ง
235 แต่ ความ กดดัน อย่าง หนัก ของ ลม ทุก ด้าน รอบ บ้าน
237 ทำให้ บ้าน ลอย สูง ขึ้นๆ
239 จน กระทั่ง ขึ้น ไป อยู่ สุด ยอด ของ พายุ ไซโคลน
241 และ จาก ตรง นั้น ก็ ถูก หอบ ไป หลาย ไมล์
243 ง่ายดาย ราวกับ หอบ ขน นก
249 ลม ยัง ส่ง เสียง หวีด หวือ น่า กลัว อยู่ รอบ ตัว เธอ
251 แต่ โด โรธี เห็น ว่า เธอ สามารถ นั่ง ไป ได้ อย่าง ง่ายดาย นัก
253 ครั้ง หนึ่ง หลัง จาก ที่ บ้าน สะดุด อย่าง แรง และ หมุน ไป รอบๆ
255 สอง สาม ครั้ง ใน ตอน แรก
257 เธอ ก็ รู้สึก ว่า ตัว เอง ถูก แกว่ง อย่าง แผ่ว เบา ราว ทารก ใน เปล
263 มัน วิ่ง ไป วิ่ง มาร อบ ห้อง
265 ทาง โน้น ที ทาง นี้ ที ส่ง เสียง เห่า ดัง ก้อง
267 แต่ โด โรธี นั่ง นิ่ง อยู่ บน พื้น เฝ้า คอย ดู ว่า จะ เกิด อะไร ขึ้น
271 ครั้ง หนึ่ง โต โต้ เข้าไป ใกล้ ฝา ที่ พื้น มาก ไป
275 ที แรก เด็ก หญิง คิด ว่า เธอ จะ สูญ เสีย มัน ไป เสีย แล้ว
277 แต่ ชั่ว ครู่ เธอ ก็ เห็น หู ของ มัน โผล่ ขึ้น มา จาก ช่อง นั้น
279 ทั้งนี้ เพราะ แรง กด อย่าง หนัก ของ อากาศ ทำให้ โต โต้ ไม่ ตกลง ไป ข้าง ล่าง
281 โด โรธี คลาน ไป ที่ ช่อง นั้น จับ หู โต โต้ ไว้ ได้
283 และ ลาก มัน มา ที่ ห้อง อีก
285 หลัง จาก นั้น ก็ ปิด ฝา พื้น เพื่อ จะ ได้ ไม่ เกิด อุบัติเหตุ อีก
289 ชั่วโมง แล้ว ชั่วโมง เล่า ผ่าน ไป
295 แต่ เธอ รู้สึก เหงา เหลือ เกิน
297 และ ลม ก็ ส่ง เสียง หวีด หวือ ดัง เสีย จน เธอ แทบ จะ หู หนวก
299 ที แรก เธอ สงสัย ว่า คงจะ ถูก ฉีก กระชาก ออก เป็น ชิ้น เล็ก ชิ้น น้อย เมื่อ บ้าน เอน ล้ม ลง อีก ครั้ง
301 แต่ หลาย ชั่วโมง ผ่าน ไป ก็ ไม่มี อะไร เกิด ขึ้น เธอ เลย เลิก วิตก และ ตัดสิน ใจ คอย ดู อย่าง สงบ
303 และ รอ ว่า อนาคต จะ เป็น อย่างไร
305 ใน ที่สุด เธอ คลาน จาก พื้น ห้อง ที่ โยก ไป มา ขึ้น ไป บน เตียง
309 โต โต้ ตาม ติด มา นอน ลง ใกล้ๆ
315 ไม่ ช้า โด โรธี ก็ ปิด ตา ลง หลับ ผล็อย ไป อย่าง สนิท ทั้งๆ
317 ที่ บ้าน โยก ไป มา และ ลม ก็ คราง หวีด หวือ
projects / apple / icu.git / blob