ICU-66108.tar.gz

[apple/icu.git] / icuSources / test / thaitest / space.txt

บท ที่๑พายุ ไซโคลน
โด โรธี อาศัย อยู่ ท่ามกลาง ทุ่งใหญ่ ใน แคนซัส กับ ลุง เฮ นรี ชาวไร่ และ ป้า เอ็ม ภรรยา ชาวไร่

บ้าน ของ พวก เขา หลัง เล็ก เพราะ ไม้ สร้าง บ้าน ต้อง ขน มา ด้วย เกวียน เป็น

ระยะ ทาง หลาย ไมล์

บ้าน มี สี่ ฝา มี พื้น กับ หลังคา รวม ทำ เป็น ห้อง เดียว

ใน ห้อง มี ทั้ง เตา หุง ต้ม ที่ สนิม ดู ขึ้น เลอะ

มี ตู้ ใส่ ถ้วย

ชาม

โต๊ะ

เก้าอี้ สาม หรือ สี่ ตัว

แล้ว ก็ มี เตียง นอน

ลุง เฮ นรี กับ ป้า เอ็ม มี เตียง นอน ใหญ่ อยู่ ที่ มุม หนึ่ง

ส่วน โด โร ธีมี เตียง เล็ก อีก ที่ มุม หนึ่ง

ไม่มี ห้อง ใต้ เพดาน เลย ห้อง ใต้ถุน ก็ ไม่มี

เว้น แต่ มี โพ รง เล็กๆ

ที่ ขุด ไป ใต้

พื้น เรียก ว่า

"โพรง ไซโคลน"

เป็น ที่ ครอบครัว นี้ จะ มุด เข้าไป เมื่อ เกิด ลม มหา ภัย

ซึ่ง กระโชก แรง จน บดขยี้ สิ่ง ก่อ สร้าง ใดๆ

ที่ ขวาง ทาง มัน ได้ ตรง กลาง พื้น มี ฝา เปิด เข้าไป

จาก นั้น มี บันได ลง ไป ถึง โพรง มืด เล็กๆ


เมื่อ โด โรธี ยืน ที่ ปาก ประตู และ มอง ไป รอบๆ

เธอ ไม่ เห็น อะไร นอกจาก ท้อง ทุ่ง กว้าง สี เทา หม่น ทั่ว ทุก ด้าน

ไม่มี แม้ ต้นไม้ สัก ต้น หรือ บ้าน สัก หลัง ที่ โผล่ พ้น ภูมิประเทศ อัน ราบ เรียบ

แผ่ ไป ไกล จน จด ขอบ ฟ้า ทั่ว ทุก ทิศ

ดวงตะวัน เผา ผืน ดิน ที่ ไถ แล้ว จน กลาย เป็น แผ่น มหึมา สี ดำ

มี รอย แตก ระแหง อยู่ ตลอด

แม้แต่ หญ้า ก็ ไม่ เขียว

เพราะ ดวงตะวัน เผา ยอด ใบ ยาว เสีย จน เป็น สี เทา หม่น มอง เห็น อยู่ ทั่วไป

ครั้ง หนึ่ง เคย ทาสี บ้าน เอา ไว้

แต่ ก็ ถูก ดวงตะวัน เผา เสีย จน สี พอง

แล้ว ฝน ก็ ชะ มัน หลุด ไป จน หมด

และ ตอน นี้ บ้าน จึง ดู หม่นหมอง เป็น สี เทา เหมือน สิ่ง อื่นๆ

ด้วย


ตอน ที่ ป้า เอ็ม ย้าย มา อยู่ ที่ นี่

เธอ ยัง สาว

เป็น ภรรยา ที่ งดงาม

แล้ว แดด และ ลม ก็ได้ เปลี่ยน เธอ ไป

เอา ประกาย ไป จาก ดวงตา เธอ ปล่อย ไว้ แต่ ความ สุขุม อย่าง หม่นหมอง

เอา สี แดง จาก แก้ม และ ริม ฝีปาก เธอ ไป

กลาย เป็น สี หม่นๆ

เหมือน กัน

เธอ ผอม และ หลัง โค้ง

และ เดี๋ยว นี้ ไม่ เคย ยิ้ม เลย

เมื่อ โด โรธี ซึ่ง เป็น เด็ก กำพร้า มา อยู่ กับ เธอ ตอน แรก

ป้า เอ็ม ตื่น เต้น กับ เสียง หัวเราะ ของ เด็ก น้อย มาก

เธอ จะ ส่ง เสียง ร้อง แล้ว เอา มือ ทาบ อก ทุก ครั้ง ที่ เสียง อัน ร่าเริง ของ โด โรธี เข้าหู เธอ

และ เธอ เฝ้า มอง เด็ก หญิง น้อยๆ

ด้วย ความ ประหลาด ใจ

ด้วย ยัง หา อะไร มา เป็น เรื่อง หัวเราะ ได้


ลุง เฮ นรี ไม่ เคย หัวเราะ

ลุง ทำงาน หนัก จาก เช้า ยัน ค่ำ

และ ไม่ เคย รู้จัก ว่า ความ ร่าเริง คือ อะไร

ลุง ดู หม่นหมอง ไป หมด ตั้งแต่ เครา ยาว จน จด รองเท้า บูต อัน หยาบ

แล้ว ลุง ก็ ดู เคร่งขรึม น่า เกรง ขาม ไม่ ค่อย จะ พูด


มี โต โต้ ที่ ทำให้ โด โรธี หัวเราะ ได้

และ ช่วย เธอ ให้ พ้น จาก การก ลาย เป็น สี เทา หม่น เหมือน กับ สิ่ง รอบ ตัว อื่นๆ

โต โต้ สี ไม่ เทา หม่น

แต่ มัน เป็น หมา สี ดำ ตัว น้อยๆ

ขน ยาว ปุย ราวกับ ไหม

มี ตา ดำ เล็ก เป็น ประกาย รื่นเริง อยู่ สอง ข้าง จมูก เล็ก อัน น่า ขัน ของ มัน

โต โต้ เล่น ทั้ง วัน

และ โด โรธี ก็ เล่น กับ มัน

และ รัก มัน เหลือ เกิน


อย่างไร ก็ตาม

วัน นี้ ทั้ง คู่ ไม่ ได้ เล่น

ลุง เฮ นรี นั่ง อยู่ ที่ บันได ประตู และ เฝ้า กังวล จ้อง ดู ท้องฟ้า สี เทา หม่น ผิด ปกติ

โด โรธี ยืน ที่ ประตู

กอด โต โต้ ไว้ ใน อ้อม แขน

และ ก็ มอง ดู ท้องฟ้า อยู่ เหมือน กัน

ป้า เอ็ มกำ ลัง ล้าง ชาม อยู่



จาก ด้าน เหนือ ไกล ออก ไป

มี เสียง ลม คราง แผ่ว เบา ได้ยิน มา

ลุง เฮ นรี และ โด โรธี เห็น ต้น หญ้า สูง เอน เป็น คลื่น ก่อน ที่ พายุ จะ มา ถึง

แล้ว ก็ มี เสียง หวีด หวิว ชัดเจน มา จาก บรรยากาศ ทาง ใต้

และ เมื่อ เหลือบ ตา ไป ทาง ด้าน นั้น ก็ เห็น คลื่น หญ้า มา ทาง ด้าน นั้น ด้วย



ลุง เฮ นรี ผุด ลุก ขึ้น ทันใด



"ลม ไซโคลน มา

เอ็ม"

ลุง ร้อง บอก ภรรยา

"ข้า จะ ไป ดู สัตว์ เลี้ยง หน่อย"

แล้ว ลุง ก็ วิ่ง ไป ยัง เพิง ที่ วัว และ ม้า อาศัย อยู่



ป้า เอ็ม หยุด ทำงาน และ มา ที่ ประตู

เพียง ชายตา มอง

ป้า ก็ บอก ได้ ว่า อันตราย มา ถึง แล้ว



"เร็ว โด โรธี!"

ป้า ตะโกน



"วิ่ง ไป ห้อง ใต้ถุน"



โต โต้ ผลุน กระโดด ลง จาก อ้อม แขน โด โรธี

แล้ว เข้าไป ซ่อน อยู่ ใต้ เตียง

เด็ก หญิง น้อย เข้าไป ดึง มัน ออก มา

ป้า เอ็ มก ระ ชาก ฝา ที่ พื้น ออก อย่าง อก สั่น ขวัญ หาย

ปีน บันได ไม้ ลง ไป ใน โพรง เล็ก อัน มืด ทึบ

โด โรธี จับ โต โต้ ได้ ใน ที่สุด

และ วิ่ง ตาม ป้า เธอ ไป

เมื่อ เธอ มา ได้ ครึ่ง ห้อง ก็ มี เสียง หวีด หวือ

ส่วน บ้าน ก็ สั่น อย่าง แรง จน เธอ หก คะมำ นั่ง จ้ำเบ้า อยู่ กับ พื้น



แล้ว สิ่ง ประหลาด ก็ เกิด ขึ้น



บ้าน หมุน ไป หมุน มาส อง สาม รอบ

แล้ว ก็ ลอย ขึ้น สู่ อากาศ อย่าง ช้าๆ

โด โร ธีรู้ สึก ราวกับ ว่า เธอ ได้ ขึ้น ไป กับ ลูก บอลลูน



พายุ เหนือ กับ พายุ ใต้ มา พบ กัน ตรง ที่ บ้าน พอดี

และ ทำให้ ตรง นั้น เป็น จุดศูนย์กลาง ของ พายุ ไซโคลน

ตาม ปกติ ตรง กลาง พายุ ไซโคลน อากาศ จะ นิ่ง

แต่ ความ กดดัน อย่าง หนัก ของ ลม ทุก ด้าน รอบ บ้าน

ทำให้ บ้าน ลอย สูง ขึ้นๆ

จน กระทั่ง ขึ้น ไป อยู่ สุด ยอด ของ พายุ ไซโคลน

และ จาก ตรง นั้น ก็ ถูก หอบ ไป หลาย ไมล์

ง่ายดาย ราวกับ หอบ ขน นก



มืด มาก แล้ว

ลม ยัง ส่ง เสียง หวีด หวือ น่า กลัว อยู่ รอบ ตัว เธอ

แต่ โด โรธี เห็น ว่า เธอ สามารถ นั่ง ไป ได้ อย่าง ง่ายดาย นัก

ครั้ง หนึ่ง หลัง จาก ที่ บ้าน สะดุด อย่าง แรง และ หมุน ไป รอบๆ

สอง สาม ครั้ง ใน ตอน แรก

เธอ ก็ รู้สึก ว่า ตัว เอง ถูก แกว่ง อย่าง แผ่ว เบา ราว ทารก ใน เปล



โต โต้ ไม่ ชอบใจ เลย

มัน วิ่ง ไป วิ่ง มาร อบ ห้อง

ทาง โน้น ที ทาง นี้ ที ส่ง เสียง เห่า ดัง ก้อง

แต่ โด โรธี นั่ง นิ่ง อยู่ บน พื้น เฝ้า คอย ดู ว่า จะ เกิด อะไร ขึ้น



ครั้ง หนึ่ง โต โต้ เข้าไป ใกล้ ฝา ที่ พื้น มาก ไป

เลย พลัด ตกลง ไป

ที แรก เด็ก หญิง คิด ว่า เธอ จะ สูญ เสีย มัน ไป เสีย แล้ว

แต่ ชั่ว ครู่ เธอ ก็ เห็น หู ของ มัน โผล่ ขึ้น มา จาก ช่อง นั้น

ทั้งนี้ เพราะ แรง กด อย่าง หนัก ของ อากาศ ทำให้ โต โต้ ไม่ ตกลง ไป ข้าง ล่าง

โด โรธี คลาน ไป ที่ ช่อง นั้น จับ หู โต โต้ ไว้ ได้

และ ลาก มัน มา ที่ ห้อง อีก

หลัง จาก นั้น ก็ ปิด ฝา พื้น เพื่อ จะ ได้ ไม่ เกิด อุบัติเหตุ อีก



ชั่วโมง แล้ว ชั่วโมง เล่า ผ่าน ไป

โด โรธี ค่อยๆ

หาย กลัว

แต่ เธอ รู้สึก เหงา เหลือ เกิน

และ ลม ก็ ส่ง เสียง หวีด หวือ ดัง เสีย จน เธอ แทบ จะ หู หนวก

ที แรก เธอ สงสัย ว่า คงจะ ถูก ฉีก กระชาก ออก เป็น ชิ้น เล็ก ชิ้น น้อย เมื่อ บ้าน เอน ล้ม ลง อีก ครั้ง

แต่ หลาย ชั่วโมง ผ่าน ไป ก็ ไม่มี อะไร เกิด ขึ้น เธอ เลย เลิก วิตก และ ตัดสิน ใจ คอย ดู อย่าง สงบ

และ รอ ว่า อนาคต จะ เป็น อย่างไร

ใน ที่สุด เธอ คลาน จาก พื้น ห้อง ที่ โยก ไป มา ขึ้น ไป บน เตียง

แล้ว ก็ นอน ลง

โต โต้ ตาม ติด มา นอน ลง ใกล้ๆ

เธอ



ไม่ ช้า โด โรธี ก็ ปิด ตา ลง หลับ ผล็อย ไป อย่าง สนิท ทั้งๆ

ที่ บ้าน โยก ไป มา และ ลม ก็ คราง หวีด หวือ