X-Git-Url: https://git.saurik.com/apple/icu.git/blobdiff_plain/b75a7d8f3b4adbae880cab104ce2c6a50eee4db2..e4f10fab0c078f399c9deef476d9c9b73b47dff8:/icuSources/test/thaitest/space.txt

diff --git a/icuSources/test/thaitest/space.txt b/icuSources/test/thaitest/space.txt
index f8e1b697..f8919426 100644
--- a/icuSources/test/thaitest/space.txt
+++ b/icuSources/test/thaitest/space.txt
@@ -1,322 +1,322 @@
-บท ที่ ๑ พายุ ไซโคลน
-โดโรธี อาศัย อยู่ ท่าม กลาง ทุ่ง ใหญ่ ใน แคนซัส กับ ลุง เฮนรี ชาว ไร่ และ ป้า เอ็ม ภรรยา ชาวไร่
-
-บ้าน ของ พวก เขา หลัง เล็ก เพราะ ไม้ สร้าง บ้าน ต้อง ขน มา ด้วย เกวียน เป็น
-
-ระยะ ทาง หลาย ไมล์
-
-บ้าน มี สี่ ฝา มี พื้น กับ หลังคา รวม ทำ เป็น ห้อง เดียว
-
-ใน ห้อง มี ทั้ง เตา หุง ต้ม ที่ สนิม ดู ขึ้น เลอะ
-
-มี ตู้ ใส่ ถ้วย
-
-ชาม
-
-โต๊ะ
-
-เก้าอี้ สาม หรือ สี่ ตัว
-
-แล้ว ก็ มี เตียง นอน
-
-ลุง เฮนรี กับ ป้า เอ็ม มี เตียง นอน ใหญ่ อยู่ ที่ มุม หนึ่ง
-
-ส่วน โดโรธี มี เตียง เล็ก อีก ที่ มุม หนึ่ง
-
-ไม่ มี ห้อง ใต้ เพดาน เลย ห้อง ใต้ถุน ก็ ไม่ มี
-
-เว้น แต่ มี โพรง เล็กๆ
-
-ที่ ขุด ไป ใต้
-
-พื้น เรียก ว่า
-
-" โพรง ไซโคลน "
-
-เป็น ที่ ครอบครัว นี้ จะ มุด เข้า ไป เมื่อ เกิด ลม มหาภัย
-
-ซึ่ง กระโชก แรง จน บด ขยี้ สิ่ง ก่อ สร้าง ใด ๆ
-
-ที่ ขวาง ทาง มัน ได้ ตรง กลาง พื้น มี ฝา เปิด เข้า ไป
-
-จาก นั้น มี บันได ลง ไป ถึง โพรง มืด เล็ก ๆ
-
-
-เมื่อ โดโรธี ยืน ที่ ปาก ประตู และ มอง ไป รอบ ๆ
-
-เธอ ไม่ เห็น อะไร นอก จาก ท้อง ทุ่ง กว้าง สี เทา หม่น ทั่ว ทุก ด้าน
-
-ไม่ มี แม้ ต้นไม้ สัก ต้น หรือ บ้าน สัก หลัง ที่ โผล่ พ้น ภูมิ ประเทศ อัน ราบ เรียบ
-
-แผ่ ไป ไกล จน จด ขอบ ฟ้า ทั่ว ทุก ทิศ
-
-ดวง ตะวัน เผา ผืน ดิน ที่ ไถ แล้ว จน กลาย เป็น แผ่น มหึมา สี ดำ
-
-มี รอย แตกระแหง อยู่ ตลอด
-
-แม้แต่ หญ้า ก็ ไม่ เขียว
-
-เพราะ ดวง ตะวัน เผา ยอด ใบ ยาว เสีย จน เป็น สี เทา หม่น มอง เห็น อยู่ ทั่ว ไป
-
-ครั้ง หนึ่ง เคย ทา สี บ้านเอาไว้
-
-แต่ ก็ ถูก ดวง ตะวัน เผา เสีย จน สี พอง
-
-แล้ว ฝน ก็ ชะมัน หลุด ไป จน หมด
-
-และ ตอน นี้ บ้าน จึง ดู หม่นหมอง เป็น สี เทา เหมือน สิ่ง อื่น ๆ
-
-ด้วย
-
-
-ตอน ที่ ป้า เอ็ม ย้าย มา อยู่ ที่ นี่
-
-เธอ ยัง สาว
-
-เป็น ภรรยา ที่ งดงาม
-
-แล้ว แดด และ ลม ก็ ได้ เปลี่ยน เธอ ไป
-
-เอา ประกาย ไป จาก ดวงตา เธอ ปล่อย ไว้ แต่ ความ สุขุม อย่าง หม่นหมอง
-
-เอา สี แดง จาก แก้ม และ ริมฝีปาก เธอ ไป
-
-กลาย เป็น สี หม่น ๆ
-
-เหมือน กัน
-
-เธอ ผอม และ หลัง โค้ง
-
-และ เดี๋ยว นี้ ไม่ เคย ยิ้ม เลย
-
-เมื่อ โดโรธี ซึ่ง เป็น เด็ก กำพร้า มา อยู่ กับ เธอ ตอน แรก
-
-ป้า เอ็ม ตื่น เต้น กับ เสียง หัวเราะ ของ เด็ก น้อย มาก
-
-เธอ จะส่ง เสียง ร้อง แล้ว เอา มือ ทาบ อก ทุก ครั้ง ที่ เสียง อัน ร่าเริง ของ โดโรธี เข้า หู เธอ
-
-และ เธอ เฝ้า มอง เด็ก หญิง น้อย ๆ
-
-ด้วย ความ ประหลาด ใจ
-
-ด้วย ยัง หา อะไร มา เป็น เรื่อง หัวเราะ ได้
-
-
-ลุง เฮนรี ไม่ เคย หัวเราะ
-
-ลุง ทำงาน หนัก จาก เช้า ยัน ค่ำ
-
-และ ไม่ เคย รู้จัก ว่า ความ ร่าเริง คือ อะไร
-
-ลุง ดู หม่นหมอง ไป หมด ตั้ง แต่ เครา ยาว จน จด รองเท้า บูต อัน หยาบ
-
-แล้ว ลุง ก็ ดู เคร่งขรึม น่า เกรงขาม ไม่ ค่อย จะ พูด
-
-
-มี โตโต้ ที่ ทำ ให้ โดโรธี หัวเราะ ได้
-
-และ ช่วย เธอ ให้ พ้น จาก การ กลาย เป็น สี เทา หม่นเหมือน กับ สิ่ง รอบ ตัว อื่น ๆ
-
-โตโต้ สี ไม่ เทา หม่น
-
-แต่ มัน เป็น หมา สี ดำ ตัว น้อย ๆ
-
-ขน ยาว ปุย ราว กับ ไหม
-
-มี ตา ดำ เล็ก เป็น ประกาย รื่นเริง อยู่ สอง ข้าง จมูก เล็ก อัน น่า ขัน ของ มัน
-
-โตโต้ เล่น ทั้ง วัน
-
-และ โดโรธี ก็ เล่น กับ มัน
-
-และ รัก มัน เหลือ เกิน
-
-
-อย่างไร ก็ ตาม
-
-วัน นี้ ทั้ง คู่ ไม่ ได้ เล่น
-
-ลุง เฮนรี นั่ง อยู่ ที่ บันได ประตู และ เฝ้า กังวล จ้อง ดู ท้อง ฟ้า สี เทา หม่น ผิด ปกติ
-
-โดโรธี ยืน ที่ ประตู
-
-กอด โตโต้ ไว้ ใน อ้อม แขน
-
-และ ก็ มอง ดู ท้อง ฟ้า อยู่ เหมือน กัน
-
-ป้า เอ็ม กำลัง ล้าง ชาม อยู่
-
-
-
-จาก ด้าน เหนือ ไกล ออก ไป
-
-มี เสียง ลม คราง แผ่ว เบา ได้ยิน มา
-
-ลุง เฮนรี และ โดโรธี เห็น ต้น หญ้า สูง เอน เป็น คลื่น ก่อน ที่ พายุ จะ มา ถึง
-
-แล้ว ก็ มี เสียง หวีดหวิว ชัดเจน มา จาก บรรยากาศ ทาง ใต้
-
-และ เมื่อ เหลือบ ตา ไป ทาง ด้าน นั้น ก็ เห็น คลื่น หญ้า มา ทาง ด้าน นั้น ด้วย
-
-
-
-ลุง เฮนรี ผุด ลุก ขึ้น ทัน ใด
-
-
-
-" ลม ไซโคลน มา
-
-เอ็ม "
-
-ลุง ร้อง บอก ภรรยา
-
-" ข้า จะ ไป ดู สัตว์ เลี้ยง หน่อย "
-
-แล้ว ลุง ก็ วิ่ง ไป ยัง เพิง ที่ วัว และ ม้า อาศัย อยู่
-
-
-
-ป้า เอ็ม หยุด ทำงาน และ มา ที่ ประตู
-
-เพียง ชายตา มอง
-
-ป้า ก็ บอก ได้ ว่า อันตราย มา ถึง แล้ว
-
-
-
-" เร็ว โดโรธี ! "
-
-ป้า ตะโกน
-
-
-
-" วิ่ง ไป ห้อง ใต้ถุน "
-
-
-
-โตโต้ ผลุน กระโดด ลง จาก อ้อมแขน โดโรธี
-
-แล้ว เข้า ไป ซ่อน อยู่ ใต้ เตียง
-
-เด็ก หญิง น้อย เข้า ไป ดึง มัน ออก มา
-
-ป้า เอ็ม กระชาก ฝา ที่ พื้น ออก อย่าง อก สั่น ขวัญ หาย
-
-ปีน บันได ไม้ ลง ไป ใน โพรง เล็ก อัน มืด ทึบ
-
-โดโรธี จับ โตโต้ ได้ ใน ที่ สุด
-
-และ วิ่ง ตาม ป้า เธอ ไป
-
-เมื่อ เธอ มา ได้ ครึ่ง ห้อง ก็ มี เสียง หวีดหวือ
-
-ส่วน บ้าน ก็ สั่น อย่าง แรง จน เธอ หก คะมำ นั่ง จ้ำเบ้า อยู่ กับ พื้น
-
-
-
-แล้ว สิ่ง ประหลาด ก็ เกิด ขึ้น
-
-
-
-บ้าน หมุน ไป หมุน มา สอง สาม รอบ
-
-แล้ว ก็ ลอย ขึ้น สู่ อากาศ อย่าง ช้า ๆ
-
-โดโรธี รู้สึก ราว กับ ว่า เธอ ได้ ขึ้น ไป กับ ลูก บอลลูน
-
-
-
-พายุ เหนือ กับ พายุ ใต้ มา พบ กัน ตรง ที่ บ้าน พอ ดี
-
-และ ทำ ให้ ตรง นั้น เป็น จุด ศูนย์ กลาง ของ พายุ ไซโคลน
-
-ตาม ปกติ ตรง กลาง พายุ ไซโคลน อากาศ จะ นิ่ง
-
-แต่ ความ กดดัน อย่าง หนัก ของ ลม ทุก ด้าน รอบ บ้าน
-
-ทำ ให้ บ้าน ลอย สูง ขึ้น ๆ
-
-จน กระทั่ง ขึ้น ไป อยู่ สุด ยอด ของ พายุ ไซโคลน
-
-และ จาก ตรง นั้น ก็ ถูก หอบ ไป หลาย ไมล์
-
-ง่าย ดาย ราว กับ หอบ ขน นก
-
-
-
-มืด มาก แล้ว
-
-ลม ยัง ส่ง เสียง หวีดหวือ น่า กลัว อยู่ รอบ ตัว เธอ
-
-แต่ โดโรธี เห็น ว่า เธอ สามารถ นั่ง ไป ได้ อย่า งง่าย ดาย นัก
-
-ครั้ง หนึ่ง หลัง จาก ที่ บ้าน สะดุด อย่าง แรง และ หมุน ไป รอบ ๆ
-
-สอง สาม ครั้ง ใน ตอน แรก
-
-เธอ ก็ รู้สึก ว่า ตัว เอง ถูก แกว่ง อย่าง แผ่ว เบา ราว ทารก ใน เปล
-
-
-
-โตโต้ ไม่ ชอบ ใจ เลย
-
-มัน วิ่ง ไป วิ่ง มา รอบ ห้อง
-
-ทาง โน้น ที ทาง นี้ ที ส่ง เสียง เห่า ดัง ก้อง
-
-แต่ โดโรธี นั่ง นิ่ง อยู่ บน พื้น เฝ้า คอย ดู ว่า จะ เกิด อะไร ขึ้น
-
-
-
-ครั้ง หนึ่ง โตโต้ เข้า ไป ใกล้ ฝา ที่ พื้น มาก ไป
-
-เลย พลัด ตกลง ไป
-
-ที แรก เด็ก หญิง คิด ว่า เธอ จะ สูญ เสีย มัน ไป เสีย แล้ว
-
-แต่ ชั่ว ครู่ เธอ ก็ เห็น หู ของ มัน โผล่ ขึ้น มา จาก ช่อง นั้น
-
-ทั้ง นี้ เพราะ แรง กด อย่าง หนัก ของ อากาศ ทำ ให้ โตโต้ ไม่ ตกลง ไป ข้าง ล่าง
-
-โดโรธี คลาน ไป ที่ ช่อง นั้น จับ หู โตโต้ ไว้ ได้
-
-และ ลาก มัน มา ที่ ห้อง อีก
-
-หลัง จาก นั้น ก็ ปิด ฝา พื้น เพื่อ จะ ได้ ไม่ เกิด อุบัติเหตุ อีก
-
-
-
-ชั่วโมง แล้ว ชั่วโมง เล่า ผ่าน ไป
-
-โดโรธี ค่อย ๆ
-
-หาย กลัว
-
-แต่ เธอ รู้สึก เหงา เหลือ เกิน
-
-และ ลม ก็ ส่ง เสียง หวีดหวือ ดัง เสีย จน เธอ แทบ จะ หู หนวก
-
-ที แรก เธอ สงสัย ว่า คง จะ ถูก ฉีก กระชาก ออก เป็น ชิ้น เล็ก ชิ้น น้อย เมื่อ บ้าน เอน ล้ม ลง อีก ครั้ง
-
-แต่ หลาย ชั่วโมง ผ่าน ไป ก็ ไม่ มี อะไร เกิด ขึ้น เธอ เลย เลิก วิตก และ ตัดสิน ใจ คอย ดู อย่าง สงบ
-
-และ รอ ว่า อนาคต จะ เป็น อย่างไร
-
-ใน ที่ สุด เธอ คลาน จาก พื้น ห้อง ที่ โยก ไป มา ขึ้น ไป บน เตียง
-
-แล้ว ก็ นอน ลง
-
-โตโต้ ตาม ติด มา นอน ลง ใกล้ ๆ
-
-เธอ
-
-
-
-ไม่ ช้า โดโรธี ก็ ปิด ตา ลง หลับ ผล็อย ไป อย่าง สนิท ทั้ง ๆ
-
-ที่ บ้าน โยก ไป มา และ ลม ก็ คราง หวีดหวือ
-
-
-
-
-
+บท ที่๑พายุ ไซโคลน
+โด โรธี อาศัย อยู่ ท่ามกลาง ทุ่งใหญ่ ใน แคนซัส กับ ลุง เฮ นรี ชาวไร่ และ ป้า เอ็ม ภรรยา ชาวไร่
+
+บ้าน ของ พวก เขา หลัง เล็ก เพราะ ไม้ สร้าง บ้าน ต้อง ขน มา ด้วย เกวียน เป็น
+
+ระยะ ทาง หลาย ไมล์
+
+บ้าน มี สี่ ฝา มี พื้น กับ หลังคา รวม ทำ เป็น ห้อง เดียว
+
+ใน ห้อง มี ทั้ง เตา หุง ต้ม ที่ สนิม ดู ขึ้น เลอะ
+
+มี ตู้ ใส่ ถ้วย
+
+ชาม
+
+โต๊ะ
+
+เก้าอี้ สาม หรือ สี่ ตัว
+
+แล้ว ก็ มี เตียง นอน
+
+ลุง เฮ นรี กับ ป้า เอ็ม มี เตียง นอน ใหญ่ อยู่ ที่ มุม หนึ่ง
+
+ส่วน โด โร ธีมี เตียง เล็ก อีก ที่ มุม หนึ่ง
+
+ไม่มี ห้อง ใต้ เพดาน เลย ห้อง ใต้ถุน ก็ ไม่มี
+
+เว้น แต่ มี โพ รง เล็กๆ
+
+ที่ ขุด ไป ใต้
+
+พื้น เรียก ว่า
+
+"โพรง ไซโคลน"
+
+เป็น ที่ ครอบครัว นี้ จะ มุด เข้าไป เมื่อ เกิด ลม มหา ภัย
+
+ซึ่ง กระโชก แรง จน บดขยี้ สิ่ง ก่อ สร้าง ใดๆ
+
+ที่ ขวาง ทาง มัน ได้ ตรง กลาง พื้น มี ฝา เปิด เข้าไป
+
+จาก นั้น มี บันได ลง ไป ถึง โพรง มืด เล็กๆ
+
+
+เมื่อ โด โรธี ยืน ที่ ปาก ประตู และ มอง ไป รอบๆ
+
+เธอ ไม่ เห็น อะไร นอกจาก ท้อง ทุ่ง กว้าง สี เทา หม่น ทั่ว ทุก ด้าน
+
+ไม่มี แม้ ต้นไม้ สัก ต้น หรือ บ้าน สัก หลัง ที่ โผล่ พ้น ภูมิประเทศ อัน ราบ เรียบ
+
+แผ่ ไป ไกล จน จด ขอบ ฟ้า ทั่ว ทุก ทิศ
+
+ดวงตะวัน เผา ผืน ดิน ที่ ไถ แล้ว จน กลาย เป็น แผ่น มหึมา สี ดำ
+
+มี รอย แตก ระแหง อยู่ ตลอด
+
+แม้แต่ หญ้า ก็ ไม่ เขียว
+
+เพราะ ดวงตะวัน เผา ยอด ใบ ยาว เสีย จน เป็น สี เทา หม่น มอง เห็น อยู่ ทั่วไป
+
+ครั้ง หนึ่ง เคย ทาสี บ้าน เอา ไว้
+
+แต่ ก็ ถูก ดวงตะวัน เผา เสีย จน สี พอง
+
+แล้ว ฝน ก็ ชะ มัน หลุด ไป จน หมด
+
+และ ตอน นี้ บ้าน จึง ดู หม่นหมอง เป็น สี เทา เหมือน สิ่ง อื่นๆ
+
+ด้วย
+
+
+ตอน ที่ ป้า เอ็ม ย้าย มา อยู่ ที่ นี่
+
+เธอ ยัง สาว
+
+เป็น ภรรยา ที่ งดงาม
+
+แล้ว แดด และ ลม ก็ได้ เปลี่ยน เธอ ไป
+
+เอา ประกาย ไป จาก ดวงตา เธอ ปล่อย ไว้ แต่ ความ สุขุม อย่าง หม่นหมอง
+
+เอา สี แดง จาก แก้ม และ ริม ฝีปาก เธอ ไป
+
+กลาย เป็น สี หม่นๆ
+
+เหมือน กัน
+
+เธอ ผอม และ หลัง โค้ง
+
+และ เดี๋ยว นี้ ไม่ เคย ยิ้ม เลย
+
+เมื่อ โด โรธี ซึ่ง เป็น เด็ก กำพร้า มา อยู่ กับ เธอ ตอน แรก
+
+ป้า เอ็ม ตื่น เต้น กับ เสียง หัวเราะ ของ เด็ก น้อย มาก
+
+เธอ จะ ส่ง เสียง ร้อง แล้ว เอา มือ ทาบ อก ทุก ครั้ง ที่ เสียง อัน ร่าเริง ของ โด โรธี เข้าหู เธอ
+
+และ เธอ เฝ้า มอง เด็ก หญิง น้อยๆ
+
+ด้วย ความ ประหลาด ใจ
+
+ด้วย ยัง หา อะไร มา เป็น เรื่อง หัวเราะ ได้
+
+
+ลุง เฮ นรี ไม่ เคย หัวเราะ
+
+ลุง ทำงาน หนัก จาก เช้า ยัน ค่ำ
+
+และ ไม่ เคย รู้จัก ว่า ความ ร่าเริง คือ อะไร
+
+ลุง ดู หม่นหมอง ไป หมด ตั้งแต่ เครา ยาว จน จด รองเท้า บูต อัน หยาบ
+
+แล้ว ลุง ก็ ดู เคร่งขรึม น่า เกรง ขาม ไม่ ค่อย จะ พูด
+
+
+มี โต โต้ ที่ ทำให้ โด โรธี หัวเราะ ได้
+
+และ ช่วย เธอ ให้ พ้น จาก การก ลาย เป็น สี เทา หม่น เหมือน กับ สิ่ง รอบ ตัว อื่นๆ
+
+โต โต้ สี ไม่ เทา หม่น
+
+แต่ มัน เป็น หมา สี ดำ ตัว น้อยๆ
+
+ขน ยาว ปุย ราวกับ ไหม
+
+มี ตา ดำ เล็ก เป็น ประกาย รื่นเริง อยู่ สอง ข้าง จมูก เล็ก อัน น่า ขัน ของ มัน
+
+โต โต้ เล่น ทั้ง วัน
+
+และ โด โรธี ก็ เล่น กับ มัน
+
+และ รัก มัน เหลือ เกิน
+
+
+อย่างไร ก็ตาม
+
+วัน นี้ ทั้ง คู่ ไม่ ได้ เล่น
+
+ลุง เฮ นรี นั่ง อยู่ ที่ บันได ประตู และ เฝ้า กังวล จ้อง ดู ท้องฟ้า สี เทา หม่น ผิด ปกติ
+
+โด โรธี ยืน ที่ ประตู
+
+กอด โต โต้ ไว้ ใน อ้อม แขน
+
+และ ก็ มอง ดู ท้องฟ้า อยู่ เหมือน กัน
+
+ป้า เอ็ มกำ ลัง ล้าง ชาม อยู่
+
+
+
+จาก ด้าน เหนือ ไกล ออก ไป
+
+มี เสียง ลม คราง แผ่ว เบา ได้ยิน มา
+
+ลุง เฮ นรี และ โด โรธี เห็น ต้น หญ้า สูง เอน เป็น คลื่น ก่อน ที่ พายุ จะ มา ถึง
+
+แล้ว ก็ มี เสียง หวีด หวิว ชัดเจน มา จาก บรรยากาศ ทาง ใต้
+
+และ เมื่อ เหลือบ ตา ไป ทาง ด้าน นั้น ก็ เห็น คลื่น หญ้า มา ทาง ด้าน นั้น ด้วย
+
+
+
+ลุง เฮ นรี ผุด ลุก ขึ้น ทันใด
+
+
+
+"ลม ไซโคลน มา
+
+เอ็ม"
+
+ลุง ร้อง บอก ภรรยา
+
+"ข้า จะ ไป ดู สัตว์ เลี้ยง หน่อย"
+
+แล้ว ลุง ก็ วิ่ง ไป ยัง เพิง ที่ วัว และ ม้า อาศัย อยู่
+
+
+
+ป้า เอ็ม หยุด ทำงาน และ มา ที่ ประตู
+
+เพียง ชายตา มอง
+
+ป้า ก็ บอก ได้ ว่า อันตราย มา ถึง แล้ว
+
+
+
+"เร็ว โด โรธี!"
+
+ป้า ตะโกน
+
+
+
+"วิ่ง ไป ห้อง ใต้ถุน"
+
+
+
+โต โต้ ผลุน กระโดด ลง จาก อ้อม แขน โด โรธี
+
+แล้ว เข้าไป ซ่อน อยู่ ใต้ เตียง
+
+เด็ก หญิง น้อย เข้าไป ดึง มัน ออก มา
+
+ป้า เอ็ มก ระ ชาก ฝา ที่ พื้น ออก อย่าง อก สั่น ขวัญ หาย
+
+ปีน บันได ไม้ ลง ไป ใน โพรง เล็ก อัน มืด ทึบ
+
+โด โรธี จับ โต โต้ ได้ ใน ที่สุด
+
+และ วิ่ง ตาม ป้า เธอ ไป
+
+เมื่อ เธอ มา ได้ ครึ่ง ห้อง ก็ มี เสียง หวีด หวือ
+
+ส่วน บ้าน ก็ สั่น อย่าง แรง จน เธอ หก คะมำ นั่ง จ้ำเบ้า อยู่ กับ พื้น
+
+
+
+แล้ว สิ่ง ประหลาด ก็ เกิด ขึ้น
+
+
+
+บ้าน หมุน ไป หมุน มาส อง สาม รอบ
+
+แล้ว ก็ ลอย ขึ้น สู่ อากาศ อย่าง ช้าๆ
+
+โด โร ธีรู้ สึก ราวกับ ว่า เธอ ได้ ขึ้น ไป กับ ลูก บอลลูน
+
+
+
+พายุ เหนือ กับ พายุ ใต้ มา พบ กัน ตรง ที่ บ้าน พอดี
+
+และ ทำให้ ตรง นั้น เป็น จุดศูนย์กลาง ของ พายุ ไซโคลน
+
+ตาม ปกติ ตรง กลาง พายุ ไซโคลน อากาศ จะ นิ่ง
+
+แต่ ความ กดดัน อย่าง หนัก ของ ลม ทุก ด้าน รอบ บ้าน
+
+ทำให้ บ้าน ลอย สูง ขึ้นๆ
+
+จน กระทั่ง ขึ้น ไป อยู่ สุด ยอด ของ พายุ ไซโคลน
+
+และ จาก ตรง นั้น ก็ ถูก หอบ ไป หลาย ไมล์
+
+ง่ายดาย ราวกับ หอบ ขน นก
+
+
+
+มืด มาก แล้ว
+
+ลม ยัง ส่ง เสียง หวีด หวือ น่า กลัว อยู่ รอบ ตัว เธอ
+
+แต่ โด โรธี เห็น ว่า เธอ สามารถ นั่ง ไป ได้ อย่าง ง่ายดาย นัก
+
+ครั้ง หนึ่ง หลัง จาก ที่ บ้าน สะดุด อย่าง แรง และ หมุน ไป รอบๆ
+
+สอง สาม ครั้ง ใน ตอน แรก
+
+เธอ ก็ รู้สึก ว่า ตัว เอง ถูก แกว่ง อย่าง แผ่ว เบา ราว ทารก ใน เปล
+
+
+
+โต โต้ ไม่ ชอบใจ เลย
+
+มัน วิ่ง ไป วิ่ง มาร อบ ห้อง
+
+ทาง โน้น ที ทาง นี้ ที ส่ง เสียง เห่า ดัง ก้อง
+
+แต่ โด โรธี นั่ง นิ่ง อยู่ บน พื้น เฝ้า คอย ดู ว่า จะ เกิด อะไร ขึ้น
+
+
+
+ครั้ง หนึ่ง โต โต้ เข้าไป ใกล้ ฝา ที่ พื้น มาก ไป
+
+เลย พลัด ตกลง ไป
+
+ที แรก เด็ก หญิง คิด ว่า เธอ จะ สูญ เสีย มัน ไป เสีย แล้ว
+
+แต่ ชั่ว ครู่ เธอ ก็ เห็น หู ของ มัน โผล่ ขึ้น มา จาก ช่อง นั้น
+
+ทั้งนี้ เพราะ แรง กด อย่าง หนัก ของ อากาศ ทำให้ โต โต้ ไม่ ตกลง ไป ข้าง ล่าง
+
+โด โรธี คลาน ไป ที่ ช่อง นั้น จับ หู โต โต้ ไว้ ได้
+
+และ ลาก มัน มา ที่ ห้อง อีก
+
+หลัง จาก นั้น ก็ ปิด ฝา พื้น เพื่อ จะ ได้ ไม่ เกิด อุบัติเหตุ อีก
+
+
+
+ชั่วโมง แล้ว ชั่วโมง เล่า ผ่าน ไป
+
+โด โรธี ค่อยๆ
+
+หาย กลัว
+
+แต่ เธอ รู้สึก เหงา เหลือ เกิน
+
+และ ลม ก็ ส่ง เสียง หวีด หวือ ดัง เสีย จน เธอ แทบ จะ หู หนวก
+
+ที แรก เธอ สงสัย ว่า คงจะ ถูก ฉีก กระชาก ออก เป็น ชิ้น เล็ก ชิ้น น้อย เมื่อ บ้าน เอน ล้ม ลง อีก ครั้ง
+
+แต่ หลาย ชั่วโมง ผ่าน ไป ก็ ไม่มี อะไร เกิด ขึ้น เธอ เลย เลิก วิตก และ ตัดสิน ใจ คอย ดู อย่าง สงบ
+
+และ รอ ว่า อนาคต จะ เป็น อย่างไร
+
+ใน ที่สุด เธอ คลาน จาก พื้น ห้อง ที่ โยก ไป มา ขึ้น ไป บน เตียง
+
+แล้ว ก็ นอน ลง
+
+โต โต้ ตาม ติด มา นอน ลง ใกล้ๆ
+
+เธอ
+
+
+
+ไม่ ช้า โด โรธี ก็ ปิด ตา ลง หลับ ผล็อย ไป อย่าง สนิท ทั้งๆ
+
+ที่ บ้าน โยก ไป มา และ ลม ก็ คราง หวีด หวือ
+
+
+
+
+