icuSources/test/thaitest/space.txt

   1 บท ที่ ๑ พายุ ไซโคลน
   2 โดโรธี อาศัย อยู่ ท่าม กลาง ทุ่ง ใหญ่ ใน แคนซัส กับ ลุง เฮนรี ชาว ไร่ และ ป้า เอ็ม ภรรยา ชาวไร่
   3
   4 บ้าน ของ พวก เขา หลัง เล็ก เพราะ ไม้ สร้าง บ้าน ต้อง ขน มา ด้วย เกวียน เป็น
   5
   6 ระยะ ทาง หลาย ไมล์
   7
   8 บ้าน มี สี่ ฝา มี พื้น กับ หลังคา รวม ทำ เป็น ห้อง เดียว
   9
  10 ใน ห้อง มี ทั้ง เตา หุง ต้ม ที่ สนิม ดู ขึ้น เลอะ
  11
  12 มี ตู้ ใส่ ถ้วย
  13
  14 ชาม
  15
  16 โต๊ะ
  17
  18 เก้าอี้ สาม หรือ สี่ ตัว
  19
  20 แล้ว ก็ มี เตียง นอน
  21
  22 ลุง เฮนรี กับ ป้า เอ็ม มี เตียง นอน ใหญ่ อยู่ ที่ มุม หนึ่ง
  23
  24 ส่วน โดโรธี มี เตียง เล็ก อีก ที่ มุม หนึ่ง
  25
  26 ไม่ มี ห้อง ใต้ เพดาน เลย ห้อง ใต้ถุน ก็ ไม่ มี
  27
  28 เว้น แต่ มี โพรง เล็กๆ
  29
  30 ที่ ขุด ไป ใต้
  31
  32 พื้น เรียก ว่า
  33
  34 " โพรง ไซโคลน "
  35
  36 เป็น ที่ ครอบครัว นี้ จะ มุด เข้า ไป เมื่อ เกิด ลม มหาภัย
  37
  38 ซึ่ง กระโชก แรง จน บด ขยี้ สิ่ง ก่อ สร้าง ใด ๆ
  39
  40 ที่ ขวาง ทาง มัน ได้ ตรง กลาง พื้น มี ฝา เปิด เข้า ไป
  41
  42 จาก นั้น มี บันได ลง ไป ถึง โพรง มืด เล็ก ๆ
  43
  44
  45 เมื่อ โดโรธี ยืน ที่ ปาก ประตู และ มอง ไป รอบ ๆ
  46
  47 เธอ ไม่ เห็น อะไร นอก จาก ท้อง ทุ่ง กว้าง สี เทา หม่น ทั่ว ทุก ด้าน
  48
  49 ไม่ มี แม้ ต้นไม้ สัก ต้น หรือ บ้าน สัก หลัง ที่ โผล่ พ้น ภูมิ ประเทศ อัน ราบ เรียบ
  50
  51 แผ่ ไป ไกล จน จด ขอบ ฟ้า ทั่ว ทุก ทิศ
  52
  53 ดวง ตะวัน เผา ผืน ดิน ที่ ไถ แล้ว จน กลาย เป็น แผ่น มหึมา สี ดำ
  54
  55 มี รอย แตกระแหง อยู่ ตลอด
  56
  57 แม้แต่ หญ้า ก็ ไม่ เขียว
  58
  59 เพราะ ดวง ตะวัน เผา ยอด ใบ ยาว เสีย จน เป็น สี เทา หม่น มอง เห็น อยู่ ทั่ว ไป
  60
  61 ครั้ง หนึ่ง เคย ทา สี บ้านเอาไว้
  62
  63 แต่ ก็ ถูก ดวง ตะวัน เผา เสีย จน สี พอง
  64
  65 แล้ว ฝน ก็ ชะมัน หลุด ไป จน หมด
  66
  67 และ ตอน นี้ บ้าน จึง ดู หม่นหมอง เป็น สี เทา เหมือน สิ่ง อื่น ๆ
  68
  69 ด้วย
  70
  71
  72 ตอน ที่ ป้า เอ็ม ย้าย มา อยู่ ที่ นี่
  73
  74 เธอ ยัง สาว
  75
  76 เป็น ภรรยา ที่ งดงาม
  77
  78 แล้ว แดด และ ลม ก็ ได้ เปลี่ยน เธอ ไป
  79
  80 เอา ประกาย ไป จาก ดวงตา เธอ ปล่อย ไว้ แต่ ความ สุขุม อย่าง หม่นหมอง
  81
  82 เอา สี แดง จาก แก้ม และ ริมฝีปาก เธอ ไป
  83
  84 กลาย เป็น สี หม่น ๆ
  85
  86 เหมือน กัน
  87
  88 เธอ ผอม และ หลัง โค้ง
  89
  90 และ เดี๋ยว นี้ ไม่ เคย ยิ้ม เลย
  91
  92 เมื่อ โดโรธี ซึ่ง เป็น เด็ก กำพร้า มา อยู่ กับ เธอ ตอน แรก
  93
  94 ป้า เอ็ม ตื่น เต้น กับ เสียง หัวเราะ ของ เด็ก น้อย มาก
  95
  96 เธอ จะส่ง เสียง ร้อง แล้ว เอา มือ ทาบ อก ทุก ครั้ง ที่ เสียง อัน ร่าเริง ของ โดโรธี เข้า หู เธอ
  97
  98 และ เธอ เฝ้า มอง เด็ก หญิง น้อย ๆ
  99
 100 ด้วย ความ ประหลาด ใจ
 101
 102 ด้วย ยัง หา อะไร มา เป็น เรื่อง หัวเราะ ได้
 103
 104
 105 ลุง เฮนรี ไม่ เคย หัวเราะ
 106
 107 ลุง ทำงาน หนัก จาก เช้า ยัน ค่ำ
 108
 109 และ ไม่ เคย รู้จัก ว่า ความ ร่าเริง คือ อะไร
 110
 111 ลุง ดู หม่นหมอง ไป หมด ตั้ง แต่ เครา ยาว จน จด รองเท้า บูต อัน หยาบ
 112
 113 แล้ว ลุง ก็ ดู เคร่งขรึม น่า เกรงขาม ไม่ ค่อย จะ พูด
 114
 115
 116 มี โตโต้ ที่ ทำ ให้ โดโรธี หัวเราะ ได้
 117
 118 และ ช่วย เธอ ให้ พ้น จาก การ กลาย เป็น สี เทา หม่นเหมือน กับ สิ่ง รอบ ตัว อื่น ๆ
 119
 120 โตโต้ สี ไม่ เทา หม่น
 121
 122 แต่ มัน เป็น หมา สี ดำ ตัว น้อย ๆ
 123
 124 ขน ยาว ปุย ราว กับ ไหม
 125
 126 มี ตา ดำ เล็ก เป็น ประกาย รื่นเริง อยู่ สอง ข้าง จมูก เล็ก อัน น่า ขัน ของ มัน
 127
 128 โตโต้ เล่น ทั้ง วัน
 129
 130 และ โดโรธี ก็ เล่น กับ มัน
 131
 132 และ รัก มัน เหลือ เกิน
 133
 134
 135 อย่างไร ก็ ตาม
 136
 137 วัน นี้ ทั้ง คู่ ไม่ ได้ เล่น
 138
 139 ลุง เฮนรี นั่ง อยู่ ที่ บันได ประตู และ เฝ้า กังวล จ้อง ดู ท้อง ฟ้า สี เทา หม่น ผิด ปกติ
 140
 141 โดโรธี ยืน ที่ ประตู
 142
 143 กอด โตโต้ ไว้ ใน อ้อม แขน
 144
 145 และ ก็ มอง ดู ท้อง ฟ้า อยู่ เหมือน กัน
 146
 147 ป้า เอ็ม กำลัง ล้าง ชาม อยู่
 148
 149
 150
 151 จาก ด้าน เหนือ ไกล ออก ไป
 152
 153 มี เสียง ลม คราง แผ่ว เบา ได้ยิน มา
 154
 155 ลุง เฮนรี และ โดโรธี เห็น ต้น หญ้า สูง เอน เป็น คลื่น ก่อน ที่ พายุ จะ มา ถึง
 156
 157 แล้ว ก็ มี เสียง หวีดหวิว ชัดเจน มา จาก บรรยากาศ ทาง ใต้
 158
 159 และ เมื่อ เหลือบ ตา ไป ทาง ด้าน นั้น ก็ เห็น คลื่น หญ้า มา ทาง ด้าน นั้น ด้วย
 160
 161
 162
 163 ลุง เฮนรี ผุด ลุก ขึ้น ทัน ใด
 164
 165
 166
 167 " ลม ไซโคลน มา
 168
 169 เอ็ม "
 170
 171 ลุง ร้อง บอก ภรรยา
 172
 173 " ข้า จะ ไป ดู สัตว์ เลี้ยง หน่อย "
 174
 175 แล้ว ลุง ก็ วิ่ง ไป ยัง เพิง ที่ วัว และ ม้า อาศัย อยู่
 176
 177
 178
 179 ป้า เอ็ม หยุด ทำงาน และ มา ที่ ประตู
 180
 181 เพียง ชายตา มอง
 182
 183 ป้า ก็ บอก ได้ ว่า อันตราย มา ถึง แล้ว
 184
 185
 186
 187 " เร็ว โดโรธี ! "
 188
 189 ป้า ตะโกน
 190
 191
 192
 193 " วิ่ง ไป ห้อง ใต้ถุน "
 194
 195
 196
 197 โตโต้ ผลุน กระโดด ลง จาก อ้อมแขน โดโรธี
 198
 199 แล้ว เข้า ไป ซ่อน อยู่ ใต้ เตียง
 200
 201 เด็ก หญิง น้อย เข้า ไป ดึง มัน ออก มา
 202
 203 ป้า เอ็ม กระชาก ฝา ที่ พื้น ออก อย่าง อก สั่น ขวัญ หาย
 204
 205 ปีน บันได ไม้ ลง ไป ใน โพรง เล็ก อัน มืด ทึบ
 206
 207 โดโรธี จับ โตโต้ ได้ ใน ที่ สุด
 208
 209 และ วิ่ง ตาม ป้า เธอ ไป
 210
 211 เมื่อ เธอ มา ได้ ครึ่ง ห้อง ก็ มี เสียง หวีดหวือ
 212
 213 ส่วน บ้าน ก็ สั่น อย่าง แรง จน เธอ หก คะมำ นั่ง จ้ำเบ้า อยู่ กับ พื้น
 214
 215
 216
 217 แล้ว สิ่ง ประหลาด ก็ เกิด ขึ้น
 218
 219
 220
 221 บ้าน หมุน ไป หมุน มา สอง สาม รอบ
 222
 223 แล้ว ก็ ลอย ขึ้น สู่ อากาศ อย่าง ช้า ๆ
 224
 225 โดโรธี รู้สึก ราว กับ ว่า เธอ ได้ ขึ้น ไป กับ ลูก บอลลูน
 226
 227
 228
 229 พายุ เหนือ กับ พายุ ใต้ มา พบ กัน ตรง ที่ บ้าน พอ ดี
 230
 231 และ ทำ ให้ ตรง นั้น เป็น จุด ศูนย์ กลาง ของ พายุ ไซโคลน
 232
 233 ตาม ปกติ ตรง กลาง พายุ ไซโคลน อากาศ จะ นิ่ง
 234
 235 แต่ ความ กดดัน อย่าง หนัก ของ ลม ทุก ด้าน รอบ บ้าน
 236
 237 ทำ ให้ บ้าน ลอย สูง ขึ้น ๆ
 238
 239 จน กระทั่ง ขึ้น ไป อยู่ สุด ยอด ของ พายุ ไซโคลน
 240
 241 และ จาก ตรง นั้น ก็ ถูก หอบ ไป หลาย ไมล์
 242
 243 ง่าย ดาย ราว กับ หอบ ขน นก
 244
 245
 246
 247 มืด มาก แล้ว
 248
 249 ลม ยัง ส่ง เสียง หวีดหวือ น่า กลัว อยู่ รอบ ตัว เธอ
 250
 251 แต่ โดโรธี เห็น ว่า เธอ สามารถ นั่ง ไป ได้ อย่า งง่าย ดาย นัก
 252
 253 ครั้ง หนึ่ง หลัง จาก ที่ บ้าน สะดุด อย่าง แรง และ หมุน ไป รอบ ๆ
 254
 255 สอง สาม ครั้ง ใน ตอน แรก
 256
 257 เธอ ก็ รู้สึก ว่า ตัว เอง ถูก แกว่ง อย่าง แผ่ว เบา ราว ทารก ใน เปล
 258
 259
 260
 261 โตโต้ ไม่ ชอบ ใจ เลย
 262
 263 มัน วิ่ง ไป วิ่ง มา รอบ ห้อง
 264
 265 ทาง โน้น ที ทาง นี้ ที ส่ง เสียง เห่า ดัง ก้อง
 266
 267 แต่ โดโรธี นั่ง นิ่ง อยู่ บน พื้น เฝ้า คอย ดู ว่า จะ เกิด อะไร ขึ้น
 268
 269
 270
 271 ครั้ง หนึ่ง โตโต้ เข้า ไป ใกล้ ฝา ที่ พื้น มาก ไป
 272
 273 เลย พลัด ตกลง ไป
 274
 275 ที แรก เด็ก หญิง คิด ว่า เธอ จะ สูญ เสีย มัน ไป เสีย แล้ว
 276
 277 แต่ ชั่ว ครู่ เธอ ก็ เห็น หู ของ มัน โผล่ ขึ้น มา จาก ช่อง นั้น
 278
 279 ทั้ง นี้ เพราะ แรง กด อย่าง หนัก ของ อากาศ ทำ ให้ โตโต้ ไม่ ตกลง ไป ข้าง ล่าง
 280
 281 โดโรธี คลาน ไป ที่ ช่อง นั้น จับ หู โตโต้ ไว้ ได้
 282
 283 และ ลาก มัน มา ที่ ห้อง อีก
 284
 285 หลัง จาก นั้น ก็ ปิด ฝา พื้น เพื่อ จะ ได้ ไม่ เกิด อุบัติเหตุ อีก
 286
 287
 288
 289 ชั่วโมง แล้ว ชั่วโมง เล่า ผ่าน ไป
 290
 291 โดโรธี ค่อย ๆ
 292
 293 หาย กลัว
 294
 295 แต่ เธอ รู้สึก เหงา เหลือ เกิน
 296
 297 และ ลม ก็ ส่ง เสียง หวีดหวือ ดัง เสีย จน เธอ แทบ จะ หู หนวก
 298
 299 ที แรก เธอ สงสัย ว่า คง จะ ถูก ฉีก กระชาก ออก เป็น ชิ้น เล็ก ชิ้น น้อย เมื่อ บ้าน เอน ล้ม ลง อีก ครั้ง
 300
 301 แต่ หลาย ชั่วโมง ผ่าน ไป ก็ ไม่ มี อะไร เกิด ขึ้น เธอ เลย เลิก วิตก และ ตัดสิน ใจ คอย ดู อย่าง สงบ
 302
 303 และ รอ ว่า อนาคต จะ เป็น อย่างไร
 304
 305 ใน ที่ สุด เธอ คลาน จาก พื้น ห้อง ที่ โยก ไป มา ขึ้น ไป บน เตียง
 306
 307 แล้ว ก็ นอน ลง
 308
 309 โตโต้ ตาม ติด มา นอน ลง ใกล้ ๆ
 310
 311 เธอ
 312
 313
 314
 315 ไม่ ช้า โดโรธี ก็ ปิด ตา ลง หลับ ผล็อย ไป อย่าง สนิท ทั้ง ๆ
 316
 317 ที่ บ้าน โยก ไป มา และ ลม ก็ คราง หวีดหวือ
 318
 319
 320
 321
 322